Ο Θοδωρής Γράμψας ανεβάζει ξανά ύστερα από 19 χρόνια το έργο του «Τριάντα Χρόνια Ακριβώς».
Το «Τριάντα Χρόνια Ακριβώς» του Θοδωρή Γράμψα, θεατρικό έργο γραμμένο για τους τριαντάχρονους και τα προβλήματά τους στο δύσκολο στίβο της θεατρικής πράξης, πρωτοανέβηκε το 1995 από τον Μίμη Κουγιουμτζή στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης.
Δεκαεννιά χρόνια μετά, κάνει πρεμιέρα, σε σκηνοθεσία του συγγραφέα του, ενός ηθοποιού ταυτισμένου με την ιστορική σκηνή του Καρόλου Κουν, στον προσωπικό χώρο δημιουργίας του, την Εταιρεία Θεάτρου Πράξη Επτά, στα Εξάρχεια. Μάλιστα, μοιράζεται τη σκηνή μαζί με 15 αποφοίτους και σπουδαστές της δραματικής σχολής του. «Η μεγαλύτερη ικανοποίησή μου είναι ακριβώς αυτό, το ότι μοιράζομαι τη σκηνή με μαθητές μου», λέει χαρακτηριστικά ο ηθοποιός που από το 1982 ώς το 2007 εργαζόταν στο Θέατρο Τέχνης, τα τελευταία χρόνια συνδεδεμένος περισσότερο με τον Γιώργο Λαζάνη: «Είχαμε μια εξαιρετική σχέση. Δεν ήταν μόνο δάσκαλός μου, αλλά και φίλος μου».
Σήμερα μοιάζει να έχει πάρει βελούδινο διαζύγιο από το Θέατρο Τέχνης! «Γιατί να πάρω διαζύγιο; Ηταν μια σχέση που τέλειωσε. Και τώρα έχω μια άλλη, με την οποία είμαι πολύ ερωτευμένος. Η «Πράξη Επτά» είναι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Εχει δημιουργηθεί μια οικογενειακή κατάσταση. Είμαι με τα παιδιά μου!», τονίζει ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και δάσκαλος που παραμένει μέλος στο δ.σ. του Θ. Τέχνης και πρόσφατα είχε σκηνοθετήσει στο «Υπόγειο» το «Ολη η Πόλη το Κουβεντιάζει» των αδελφών Κούφαλη.
Οδηγήθηκε ξανά στο «Τριάντα Χρόνια Ακριβώς» αναζητώντας ένα έργο πολυπρόσωπο, στο οποίο θα μπορούσαν να παίξουν όσο το δυνατό περισσότεροι μαθητές του. «Το έργο το έγραψα όταν ήμουν τριάντα ετών. Και το επαναλαμβάνω σήμερα, που είμαι 30 χρόνια ηθοποιός. Συμπύκνωνε όλους τους προβληματισμούς και αγωνίες μου σε μια ηλικία κρίσιμη που η ζωή ξεκινά». Το κείμενο, στο οποίο όλοι οι ήρωες είναι ηθοποιοί, αποδεικνύει ότι αντέχει ακόμα. «Αλλωστε μιλά για την περίοδο δημιουργικότητας, παραγωγής, προσφοράς, ευθύνης στη ζωή ενός ανθρώπου».
“Τριάντα χρόνια ακριβώς”
Κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη
ώρα 21:00
στο Πράξη Επτά studio (Βαλτετσίου 45, Εξάρχεια, Αθήνα).
Επιμέλεια σκηνικών και κοστουμιών: Κωνσταντίνος Ζαμάνης.
Μουσική τραγουδιών: Θοδωρής Οικονόμου.
Μουσική παράστασης: Χρήστος Τσουλιάης.
Φωτισμοί: Μαρία Γοζαδινού.
Επιμέλεια κίνησης: Γιάννης Νικολαΐδης, Κατερίνα Λιόντου.
Σπαθογραφία: Τάσος Παπαδόπουλος.
Video Art: Σταύρος Μαρκάλας.
Παίζουν: Θόδωρος Γράμψας, Μαρία Κουθούρη, Marius Iaurum, Αναστασία Καραμπίνη, Μαριάννα Μαυριανού, Σταύρος Μαρκάλας, Ιράλντο Αντεμάι, Γιάννης Καραμπέκιος, Αποστόλης Λώλης, Κατερίνα Δημάτη, Ελευθερία Κρατημένου, Τρύφων Μπάρκας, Θωμαΐς Τριανταφυλλίδου, Κυριάκος Σαλής, Χρήστος Τσουλιάης.
Οταν πριν από 4 χρόνια ο Θ. Γράμψας δημιουργούσε την εταιρεία «Πράξη Επτά» είχε στόχο, είχε και συγκεκριμένο όραμα: «Αν δημιούργησα την “Πράξη Επτά” ήταν γιατί ήθελα να συνεχίσω να ζω έτσι όπως έμαθα. Το πρωί να κάνω πρόβα, το μεσημέρι ώς το απόγευμα μάθημα και το βράδυ παράσταση. Είναι ένας τρόπος ζωής αυτός».
Τι είναι κυρίαρχο στις διδαχές της σχολής του; «Το ότι αξία δεν έχει τόσο το να πεις σωστά μια φράση, αλλά το να καλλιεργήσεις την προσωπικότητα και την πνευματικότητά σου για να μπορέσεις να αξιοποιήσεις τις ικανότητές σου. Το ζητούμενο με τα νέα παιδιά δεν είναι μόνο το να είναι “καλό υλικό”. Μεγάλο ρόλο παίζει το θερμοκήπιο στο οποίο θα μπούνε, γιατί αυτό τα διαμορφώνει».
Κάθε χρόνο βγαίνουν στη θεατρική αγορά 800 νέοι ηθοποιοί, όταν στον κλάδο η ανεργία χτυπάει κόκκινο και όσοι εργάζονται υπαμείβονται ή δεν αμείβονται καθόλου. Μπορεί κανείς να ζήσει μόνο από το θέατρο; «Οσοι δουλεύουν στο θεάτρο ζούνε. Κι εμείς όταν πρωτοβγήκαμε και παίρναμε ένα βασικό μισθό και το 1/3 -και παραπάνω- το δίναμε για ενοίκιο, πώς ζούσαμε; Στον κλάδο μας πάντα ήταν ασκητικά. Αλλά η ανεργία δεν μαστίζει μόνο το θέατρο. Ανεργία έχουν και οι γιατροί και οι δημοσιογράφοι. Απλώς εμείς στο θέατρο είμαστε μαθημένοι από παλιά στη δυσκολία».
Ζει και εργάζεται ενώ η χώρα ολοένα βυθίζεται σε μια κρίση χωρίς πάτο: «Εγώ έτσι κι αλλιώς πάντα δούλευα στην πλευρά που ήταν υπό κατάρρευση. Πάντα υπό κρίση δούλευα. Συνεχίζω να δουλεύω το ίδιο. Με την ίδια αγωνία για το αύριο. Χωρίς καμία σιγουριά. Αγωνιώ για τη χώρα. Αλλά δεν έχει καμία σημασία να βγω να το δηλώσω. Η αγωνία μου είναι για τα παιδιά που δουλεύω μαζί τους. Γιατί με τα λόγια όλοι αγωνιούμε για όλα».
Το θέατρο τι μπορεί να αρθρώσει σε καταστάσεις ακραίες και δύσκολες; «Το θέατρο και η τέχνη το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να επαγρυπνούν και να κρατούν τον κόσμο σε επαγρύπνηση». Κάτι που, επισημαίνει, δεν επιτυγχάνεται μόνο με το έργο αλλά και με τον τρόπο που το δουλεύεις. «Αν αυτός με τον οποίο δουλεύεις σε φοβάται και είναι υποτελής σου, πώς μπορείς εσύ να μιλάς για ιδανικά; Δεν έχει νόημα. Πιστεύω πολύ στον τρόπο που δρούμε στην καθημερινότητά μας για να φτιαχτεί ένα καλύτερο αύριο».
Το ότι κανένας σε αυτή τη χώρα, παρ’ όλα τα όσα συμβαίνουν, δεν αντιδρά το αποδίδει στο φόβο και στα κεκτημένα του: «Το μεγαλύτερο μέρος των συμπολιτών έχει αποκτήσει κεκτημένα. Και αν αντιδράσει πιστεύει ότι θα τα χάσει. Εγώ θεωρώ ότι ο δρόμος πρέπει να είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση. Χρειάζεται αντίδραση. Οχι όμως αίμα».
Σε τι ελπίζει; «Στην προσπάθεια, στη δουλειά, στην αφοσίωση και στην πίστη ότι ο καθένας από μας μπορεί να είναι σημαντικός για τους συνανθρώπους του».
Πηγή: enet.gr
