Κατερίνα Δριμή
Ανδριανή Μαρούλη: Σε συνέχεια των δικών μου απαντήσεων στη Βούλα Σούφη, μου ζητήθηκε να επιλέξω την επόμενη φυσιογνωμία που θα ήθελα να απαντήσει σε κάποια ερωτήματα όπως έκανα κι εγώ. Με τιμά το ότι ξεκινήσατε από εμένα και σας ευχαριστώ.
Κατερίνα Δριμή λοιπόν… αντράκι!
Αγαπητή Κατερίνα, νιώθω οτι είσαι παντού!
Σε γνωρίζουμε κυρίως από την εκπομπή σου «Ανθίζοντας πεισματικά» στο ραδιόφωνο του Bravo, αλλά και από βασικές εκδηλώσεις του νησιού που καλείσαι συχνά να παρουσιάσεις.
Με πόσα καταπιάνεσαι τελικά; Τι από αυτά σε γεμίζει περισσότερο;
Ξέρεις Ανδριανή μου, στην εποχή μας ιδιαίτερα της μοδός είναι το επάγγελμα… Slasher, αυτός δηλαδή που στην επαγγελματική του κάρτα έχει πάνω από μία ασχολίες με διαφορετικό αντικείμενο! Εεεεε έτσι κι εγώ είπα εκτός της βασικής δημοσιογραφικής απασχόλησης/ραδιόφωνο/παρουσιάσεις/δημόσιες σχέσεις σε επαγγελματικούς χώρους, να ανοίξω και μια εμπορική επιχείρηση, το ομώνυμο Flower studio Ανθίζοντας πεισματικά στο Καταστάρι, για να έχει από όλα ο μπαξές! Πέραν του αστείου φυσικά, η αλήθεια είναι ότι αν ο καθένας μας δεν κάνει 500 δουλειές, δεν μπορεί να επιβιώσει (όχι ότι επιβιώνουμε, αλλά τέλος πάντων)… χα χα χα
Με γεμίζει ότι έχει δημιουργία μέσα του, όπως νομίζω πολλούς από εμάς τους ζακυνθινούς!
Τι είναι αυτό που θα ήθελες να κάνεις και ακόμα δε σου έχει δωθεί η ευκαιρία;
Μμμμ τι θα ‘θελα να κάνω που δεν έχω κάνει ακόμη; Αυτό που μου ‘ρχεται πρώτο στο μυαλό είναι ταξίδια, κι άλλα ταξίδια, πολλά ταξίδια, αυτό!
Δημοσιογράφος… πόσο δύσκολο είναι αυτό που επέλεξες να ακολουθήσεις;
Καθόλου δύσκολο, υπέροχο επάγγελμα, εξόχως κακοποιημένο βέβαια, πρωτίστως από εμάς τους ίδιους, τους δηλώνοντες δημοσιογράφους!
Τολμάς να εκφραστείς και να πράξεις ελεύθερα ή διστάζεις λόγω του ότι βρίσκεσαι σε κλειστή κοινωνία;
Κοίταξε, στην εποχή μας, αν δεν εκφέρεις ελεύθερα την άποψή σου, τηρώντας φυσικά τους κανόνες δεοντολογίας αλλά και ευγένειας, τότε είσαι απλά άλλος ένας αριθμός, που συχνά γίνεται νούμερο…
Πως πήρες την απόφαση να είσαι στη Ζάκυνθο; Και τι είναι αυτό που σε κρατά εδώ;
Ερωτική μετανάστρια… στον τόπο μου… χα χα χα γι’ αυτό γύρισα! Γνώρισα τον Αριστοτέλη στις καλοκαιρινές μου διακοπές στο νησί μου, ενόσω ζούσα στην Αθήνα και δούλευα στην Γενική Γραμματεία Τύπου. Και με έπεισε λόγω τε και έργω, να επιστρέψω! Δεν το ΄χω μετανιώσει παρότι λατρεύω την Αθήνα, ούτε στιγμή!
Για ποιες επιλογές σου μετάνιωσες και για ποιες είσαι περήφανη;
Μετανιώνω για ότι δεν προλαβαίνω να κάνω, γι’ αυτό και τρέχω σαν τη μουρλή όλη μέρα! Συγκεκριμένα δεν μετανιώνω για κάτι… Περήφανη είμαι πολύ για το ραδιοφωνικό “Ανθίζοντας”, έχει καταφέρει να ακούγεται από θαυμάσιους ανθρώπους, αλλά περήφανη και για το ανθοπωλείο “Ανθίζοντας” που επιβιώνει, όντας ακριβό κατάστημα στο Καταστάρι. Κατά τα άλλα πολύ περήφανη που ζούμε με τον Αριστοτέλη και τη μαμά μου στο χωριό, με τον κήπο και τα ζωάκια μας! Αλλά και περήφανη για μια πλειάδα φίλων (όπως λέει η φίλη Χριστίνα θέλουμε λεωφορείο) που είναι η οικογένειά μου, όπως ο Σάκης, η Μαριλένα, ο Κυριάκος, η Κατερίνα, ο Τζανέτος, η Τζο, ο Σταύρος, η Ντόρα, ο Βώβος, η Σοφία, οι Ιταλοί (ο Franco, η Laura), η Σπαθάκη, το μοναδικό μου Αγγελούδι, o Καπετανίδης, και κάποιους ακόμη που αυτομόλησαν, τους κρατώ μέσα μου και ας μην τους έχω δίπλα μου! Ξέρετε πιστεύω ακράδαντα ότι είμαστε ότι τρώμε, ότι σκεφτόμαστε και οι άνθρωποι που μας περιτριγυρίζουν!!!
Σε πληγώνει τούτος ο τόπος (η Ζάκυνθος); Που αλλού θα ήθελες να ζήσεις ως δεύτερη πατρίδα;
Όχι ο τόπος δε με πληγώνει, αντίθετα με γεμίζει δώρα με τη φύση του, εικόνες που μέσα στην κρίση είναι βάλσαμο στην ψυχή και το κορμί μου: οι παραλίες, η βλάστηση, η αρχιτεκτονική του. Κάποιοι έποικοι του ίσως με πληγώνουν, ναι… χα χα χα. Με πληγώνει βέβαια κυρίως, η έλλειψη παιδείας, κουλτούρας, ενδιαφερόντων και πρωτοτυπίας, με πληγώνει η οχλική συμπεριφορά, οι συρμοί, το ψεύτικο, η δηθενιά, η θρασύτατη αντιγραφή και το απόλυτο σελιλόιντ! Και έχουμε όπως και σε όλη την Ελλάδα, δυστυχώς, μπόλικα από τα προαναφερόμενα συμπλέγματα.
Θα μπορούσα να ζήσω οπουδήποτε στον πλανήτη έχει θάλασσα. Όλες οι πατρίδες είναι όμορφες, όπως λέει και ο καλός μου, ο άνθρωπος δεν είναι δένδρο να ριζώνει κάπου… Ιδιαίτερα εύκολα νομίζω, θα μπορούσα να ζήσω στην Ιταλία, δύσκολα στην Αμερική (εκτός αν ήμουν πάμπλουτη στο Μανχάτταν…χα χα)
