Στις 22 Φεβρουαρίου 2017 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, η συναυλία «Όμορφη και Παράξενη Πατρίδα» είναι αφιερωμένη στον Δημήτρη Λάγιο για τα 25 χρόνια από το θάνατό του. Ο Γιώργος Νταλάρας ερμηνευτής σημαντικού μέρους του έργου του, θα είναι ο κεντρικός ερμηνευτής της βραδιάς, ενώ δίπλα του θα βρίσκονται η Φωτεινή Βελεσιώτου, το Φωνητικό Σύνολο Κύπρου «Διάσταση», ο Δώρος Δημοσθένους και η κόρη του συνθέτη Υακίνθη Λάγιου. Συμμετέχει δεκαμελής ορχήστρα από σολίστ μουσικούς.
Τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν στο ίδρυμα Coeurs pour Tous Hellas, που βοηθάει τα παιδιά με συγγενή καρδιοπάθεια.
Περισσότερες πληροφορίες στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Γράφει η Χάρη Ποντίδα στο tospirto.net:
Ο Δημήτρης Λάγιος έχασε τη μάχη δια παντός, στα 39 του χρόνια, πάνω στο φουλ της δημιουργικότητας του. Η τέφρα του σκορπίστηκε στα νερά της Ζακύνθου, της πατρίδας του, εκεί όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια και απ’ όπου ρούφηξε το λυρισμό και την ευγένεια των επτανήσιων μουσικών του “δασκάλων”.
Το περίεργο είναι ότι μετά το θάνατό του κυκλοφόρησε ένας από τους πιο δημοφιλείς του δίσκους, η «Ερωτική Πρόβα» (Columbia) με τη φωνή των Γιώργου Νταλάρα, Σαββίνας Γιαννάτου και των Αδελφών Κατσιμίχα. Μια πραγματικά σπάνιας ευαισθησίας στιγμή της έντεχνης δισκογραφίας μας που έχει αφήσει αθάνατα τραγούδια ( “Να ονειρεύομαι, “Τι πάθος”, “Μωβ” “Μην την πιστεύεις την αγάπη” κ.α). Ο ίδιος δεν πρόλαβε να τα ακούσει να τραγουδιούνται, ούτε να δει με τι ευγένεια και τι χάρη του φέρεται ο χρόνος…
Σπούδασε πιάνο και θεωρητικά στο Εθνικό Ωδείο και μετά συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Ιλινόις του Σικάγο, όπου έμεινε για μια τετραετία. Όμως οι πρώτες του μουσικές ανησυχίες προήλθαν από την ιδιαίτερη πατρίδα του. Τον ενδιέφερε πραγματικά η μουσική “γλώσσα” της επτανησιακής σχολής, γι’ αυτό και μελέτησε, κατέγραψε και αργότερα δίδαξε τα έργα των Επτανήσιων συνθετών. Αποτέλεσμα αυτής της έρευνας ήταν οι έξι δισκογραφικές του δουλειές, αλλά και η δημιουργία ενός συνόλου καλλιτεχνών που ονόμασε “Μουσικό Ασκηταριό” (μαζί τους διοργάνωσε τις “Γιορτές Τέχνης και Λόγου” στη Ζάκυνθο).
Όταν, μετά τις σπουδές στου στην Αμερική επέστρεψε στην Ελλάδα (1979) ασχολήθηκε με διάφορες μορφές σύνθεσης. Γράφει, οργανώνει, μελετάει, γράφει μουσική για το θέατρο, μουσική δωματίου, συμφωνικά έργα, τραγούδια, μελοποιεί ποιητές, γράφει στίχους.
Το 1985 με αφορμή μια συναυλία που δίνει για την Κύπρο , ερωτεύεται τον αγώνα της, και τους ανθρώπους της . Από τότε δεν την αφήνει ποτέ. Γράφει στίχους, μουσικές, διοργανώνει φεστιβάλ, μουσικές εκδηλώσεις, ακόμα και πορείες. To 1982 μελοποιεί Ελύτη (“Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας”), το 1984 φτιάχνει το “Αη Λαός” (στίχ. Μιχάλη Μπουρμπούλη) με την φωνή της Μπέλλου (“Θα με δικάσει ο κούκος και το αηδόνι), τον ίδιο χρόνο κυκλοφορεί το “Εδω που γεννηθήκαμε” (στίχ. Φόντα Λάδη) και από τότε δε σταματάει λεπτό. “Ζακυνθινές Σερενάδες”, “Του Σολωμού και της Ζάκυνθος”, “Σκιές”, “Ρωγμές” και “Σπουδές σε Ελληνικά Θέματα” είναι μερικά παραδείγματα από τις λιγότερο γνωστές του δουλειές που κυκλοφόρησαν όταν ζούσε , ενώ το “Ιδανικοί Αυτόχειρες” (μελοποίηση Καρυωτάκη) και “Κάλβειος Ραψωδεία” (συμφωνικό έργο πάνω στις Ωδές του Κάλβου) απ’ ότι γνωρίζω είναι ακόμα ανέκδοτα.
